De Verbena groeit hier als onkruid in de straat..

Na een onwijs geode vlucht, voor zover die goed kunnen zijn dan, aangekomen in mijn Hotelletje in Alajuela, Hotel Mi Tierra. Werd door een super aardige chico in de taxi gebracht, en hij zei gelijk al dat hij mijn spaans erg goed vond. Het was de tweede aardige chico die ik tegenkwam. Op het vliegveld in Neward was er een man bij de balie en die liet een pasje vallen, alleraardigst als ik ben, hoop dat ze mij ook zo behandelen, raapte ik het op, en keek in twee mooie blauwe ogen, met daaromheen een echt costaricaans lichaam. Hij leek een serieuze zakenman in pak, en was niet eens echt blij dat ik dat deed, dus dacht, nou das ook de laatste keer. In het vliegtuig daarentegen zat hij vlak achter me, en bood me zijn plaats aan omdat hij naar de eerste klas ging, ik had dus een super mooie plek met been ruimte. Maar hij bleef wel even om met me te praten. Hij was onwijs charmant, en vertelde over Costa Rica, zijn vrouw ofcourse, en dat hij net in Duitsland was geweest. Hij vroeg mij vanalles en toen kwam de flightattendent hem halen om naar de eerste klas te gaan. Hij gaf me een hand, en lachte lief en zei blij te zijn mij onmoet te hebben. Zo ik dacht, dit is gelijk een geode ervaring met de cotaricaanse mannen. Later na het uitstappen kwam hij nogmaals naar mij toe en wenstte me een fijne reis. Zo lief… tja wat had ik nou gedaan als hij vroeg of ik het leuk zou vinden om mee te gaan..gerust hoor Maso ik zou gewoon bedanken en doorgaan! Maargoed na de taxirit ben ik dus naar mijn hotel gegaan, waar ik welkom werd geheten door een leuke vent met lang haar! Hij wees me mijn kamer, en ik ben een beetje gaan chillen, heb wat gelezen en toen gaan slapen. Onwijs bedankt allemaal voor de lieve briefjes en papa voor het boekje. Het boekje van mama bewaar ik nog even. Ik heb nog lang te gaan….hihi.
De volgende dag werd ik in Alajuela al gelijk aangesproken door een hulpeloze American die graag met mij wilde praten. Ik had er niet zo´n behoefte aan dus ik ben verder gegaan, ´sorry Christian from Seattle´. Heb hem nog wel het adres van een hostel gegeven. Toen rond tien uur weer terug naar hotel en bij het zwembad zitten lezen. De vlinders en papagaaien vlogen over, fantastico. Toen rond kwart voor twaalf naar de receptie en tegelijkertijd kwam ere en superlief vrouwtje met een groot naambordje waarop stond ROELINKA HEIJ, Intercultura. Dat was Marianela, een vrouw van 50 met vier kinderen. Nog niet zo gescheiden en in het bezit van een mooi huis en een superlief klein wit hondje genaamd Bébé. Ik ben al grote vrienden met hem.
Vanmorgen ben ik met haar wezen shoppen, en allerlei dingen in de stad gedaan. Mijn opladers werktten niet dus ik moest een andere adapter, en mijn riem was gebroken, dus dat hebben we allemaal gedaan. Ze is onwijs lief. Die kinderen, waarvan twee thuis, zijn ook aardig maar daar moet ik nog mee praten, ik was erg moe gisteren. Dit weekend gaan we misschien naar een vlindertuin, en ik weet niet of het gaat lukken om Linda te ontmoeten, zij komt pas laat aan. We zien wel. Verder nog een huishoudelijke mededeling, mijn telefoon doet heel raar. Hij werkt wel maar hij slaat op hol, nu lijkt hij weer normal, maar weet niet of dat zo blijft. Misschien neem ik toch een costa ricaanse mobile, marianela wil dat voor me regelen, lief he!
Nou nog steeds geen zenuwen of verdrietige gevoelens, ik moet even wennen aan de warmte en de vrijheid waarmee mensen leven, iedereen gaat zijn eigen gang, waardoor het lijkt of ze je niet zien, maar dat is niet zo. Ik moet ook was losser worden en mijn gang gaan. Vanmiddag ga ik de hond wassen, hihi. De school heb ik ook gezien en is vol met Americanen. Ik ben wel in het voordeel want ze zijn hier gek op europeanen en niet zozeer op Americanen, ze worden toch een gezien als uitzuigertjes en zo gedragen de meesten zich ook. Alsof Costa Rica van hun is. Nou ja. Ikke niet. Ik vind he teen voorrecht om hier te zijn, waar de papagaaien gewoon in de stad vliegen! Tot snel…dikke kus aan jullie allemaal! Linka