Peking express in Costa Rica!

Na alle perikelen, die nog steeds zijn naweeën hebben hoor, de verzekeringen die zeiken en niet willen uitkeren, dus waarschijnlijk kan ik het wel vergeten. Maar gelukkig zijn daar Jenika en Frank die er alles aan doen om te zorgen dat ik nog iets van de schade terugkrijg. THANKS A MILLION JENIKA EN FRANK! Deze man in Nicaragua zal in ieder geval een fijne kerst gehad hebben. En ik hoop dat iemand blij is met mijn Camera en hem kan gebruiken want ik heb nog steeds de oplader, dus ik hoop niet dat hij vergeten in een hoekje ligt.

Na een fijne kerst in bikini met barbecue en een oud en nieuw met Champagne ben ik nu alweer een tijdje terug in Monteverde en het bevalt me uitstekend. De eerste week van januari ben met Edgar en Sara op familiebezoek gegaan op verschillende plekken in Costa Rica, dat was heerlijk om even mijn hoofd te verzetten naar andere dingetjes. Daarna besloten Sara en ik om naar Manuel Antonio te gaan, een van de nationale parken van Costa Rica. En dat hebben we niet op een gewone manier gedaan. We hebben gelift, hihi. Het was zo gaaf, net Peking Express. Langs de weg en je vinger uitsteken. Normaal gesproken zou ik zoiets niet zomaar doen, maar omdat ik met een Tica (sara) was en het overdag was wel. En natuurlijk omdat de bussen heel raar liepen, plus dat het drie keer zo lang duurt met de bus dan met de auto. Nou in drie liften waren we in Manuel Antonio, van vrachtwagens tot personenautos en stukjes lopen, het was onwijs gaaf en supersnel en natuurlijk heel goedkoop. Toen twee dagen genoten van de natuurschoonheid van Manuel Antonio en toen dachten we, waarom liften we niet ook gewoon terug naar Monteverde. Dus dat hebben we gedaan en vier uur voordat de normale bus in MTV zou aankomen waren wij er al. Hihi en natuurlijk wederom leuke mensen ontmoet in de verschillende auto´s. Het was dit keer wel wat moeilijker en we hebben alles in hele kleine stukjes liften moeten doen in totaal zeven keer, hhihi. Nee liften is echt leuk op deze manier. Alleen moet je dat natuurlijk niet gaan doen hier!

Daarna ben ik een paar dagen later verhuisd hier in Monteverde, ik woon niet langer meer bij Sara en Edgar, maar woon nu in het huis van een broer van Edgar. Daar waar ik ook nachttours geef en ook nu vlakbij regelmatig paardrij. Geweldige tochten ben ik aan het maken met een typische macho paardenman. Heel grappig allemaal. Eergisteren een geweldige tocht gemaakt naar een boederij vlakbij en na acht uur op het paard gezeten te hebben, vlak op het einde, stijgerd hij en val ik eraf. Hihi, heb nu een bont en blauwe rug en ellebogen en knieën, maar dat maakt allemaal niet uit, want op de rug van een paard is het hemel op aard! Binnenkort ga ik nog naar Panama en dan moet ik toch enigzins aan mijn terugkeer gaan denken, de tijd vliegt voorbij. Ik heb veel zin om iedereen weer te zien, maar heb geen zin om hier afscheid te moeten nemen. Heb het idee dat het leven hier nu pas echt begint! Tot de volgende keer weer!
Dikke kus linka